دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین صفحه*
فرمت فایل : Word(قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه :22
تزریق
CO2 غیرامتزاجی
-Wilmington میدان تست های جابجایی انجام گرفته بر روی مغزه ها که از سال 1948 آغاز شده است ، مشخص نموده که بازیافت مقادیر قابل توجهی از نفت در مخازن متعددی بوسیله یا CO2 آبساکه نباته امکان پذیر است. اگر چه شرایط نامطلوبی اقتصادی تا کنون مانع انجام کاربردهای میرانی شده اما تعدادی از تست های پایلوت ویک نمونه کاربرد میرانی تجاری از فرآیندهای orco انجام پذیرفته است . یک ابداع توسط p.c.keill در امریکا در سال 1969 به ثیت رسیده که در آن 10 نمونه از جمله بدست آوردن CO2 از منابع مختلف برای تزریق در مخازن نفت سنگین به منظور افزایش بازیافت نفت خام و هم چنین در ارتباط با روش تزریق بخار با تکنیک بیان گردیده است. این ابداع یک فرآیند بازیافت غیر متزاحی را توضیح میدهد و تزریق دی اکسید کربن به منظور اشباع کامل آب و نفت مخزن را پیش از تولید پیشنهاد می کند. در این مقاله یک پروژه در مورد یک مخزن کربنات بزرگ سنگین ارائه شده ، همینطور داده های مربوط به تست های آزمایشگاهی برروی نمونه مغزه از میدان ارائه شده است . شرکت تولید کننده نفت نیویورک اولین تست میدانی را در سال 1949 انجام داد. در این پروژه حجمی معادل با 370 تن یخ خشک منبع تامین CO2 سبب افزایش 25% نتایج پس از تست های آزمایشگاهی شد و نتایجی طی 14 ماه فعالیت حاصل شد.
1- مقادیر بیشتری از نفت خام استحصال گردید.
2- استفاده از فرآیند orco مشکلات جدی خوردگی را ایجاد کرد.
3- ظرفیت تزریق از طریق چهارورودی تقریباٌ 50% افزایش یافت و این افزایش حداقل 6 ماه حفظ شد.
4- رسوب سولفات باریم در تعدادی از چاه های تولیدی تشکیل گردید در حالیکه چنین رسوباتی در حالت تزریق آب بصورت عادی مشاهده نشده بود.
5- تولید گاز طبیعی که در زمان قبل از انجام تست صفر بود به 160در 2 ماه و بطورمیانگین
300 در 5 ماه آخر سال 1950 افزایش یافت. آنالیز گاز تولیدی وجود بیش از 20%ترکیبات غیر اشباع نظیر اتیلق را تاثیر کرد.
6-وجود رسوبات سولفات بارم و هیدروکربن های سیز شده در گاز طبیعی تولیدی امکان وجود یک واکنش شیمیایی را در درون سیستم مخزن بوسیله CO2 تاثیر می کرد.
در اواسط سال 1975 کمپانی THOMS long Beach اعلام می کرد که گازهای حاصل از دودکش پالایشگاه در نزدیکی میدان که شامل 84% CO2 است می تواند برای تزریق در این میدان مورد استفاده قرار گیرد. بوسیله دانش فنی حاصل از نتایج میدان در پروژه تزریق CO2 در مخازن نفت سنگین جنوب آرکاتراس و داده های آزمایشگاهی فرآیند جابجایی بوسیله CO2 در مخزن نفت سنگین ترکیه که در آینده بررسی خواهد شد تست های جابجایی بر روی 2 نمونه مغزه حفاظت شده از ناحیه Ranger انجام شد.
در شرایط WOR=50 تولید افزایش نفت از 12% تا 20% حجم حفره ها تغییر کرد و به طور میانگین در حدود 17% حجم حفره برای 3 نمونه آزمایش بود.
البته اعتقاد برآن است که این بازیافت افزایش بیشتر از تصاویری است که میتوان آنرا به تنهایی به تورم نفت و کاهش و کسیوزتیر ایجاد شده از طریق CO2 نسبت داد. مقدار افزایش بازیافت شبیه نتایج بدست آمده از مغزه ی چاه های تحت تست در ایالت نیویورک غربی می باشد و هم چنین شباهت فراوانی به نتایج تست های میدان Bati Raman ترکیه دارد.
میدان (Ritchie) : این میدان در جنوب آرکاتراس قرار دارد و از شن های baker از عمق 2600 فوتی نفت تولید می کند. میانگین پارامترهای اصلی لنگ مخزن عبارتند از : تخلخل 31% ، تراوایی 2750md ناحیه استخراج نفت معادل af+ و میزان اشباع آن همراه در حدود 20% نفت بدست آورده در تانک ذخیره در حدود 0 API16 و سیکوزتیر آن 195CP در شرایط های مخزن است ، 16 حلقه چاه زده شده ، تولید از این میدان در سال 1964 آغاز و در سال 1968 به یک واحد تولیدی تبدیل گشت. مقدار تخمین بازیافت اولیه نفت خام در حدود 49000شبکه نفت خام یا معادل 14% از نفت در جای مخزن است. تحریک دورهای چاه فرآیند تحریک موضعی است و بسیار به تزریق بخار به روش huff & puff شباهت دارد و برای اولین بار در سال 1969 توسط Keith ابداع شد. این روش کاربرد تزریق چرخه ای مخلوطی از CO2 و بخار است. کاربرد میدانی این روش برای اولین بار در میدان Ritche در جنوب آرکاتراس در سال 1969 صورت پذیرفت ، در این تست گاز CO2 از طریق 3 چاه تزریق می شد و هنگامیکه منبع تامین CO2 دیگر در دسترس نبود ، از این چاه ها به منظور چاه های تولیدی استفاده گرید.
در سیکل تزریقی این فرآیند ، در اثر بالا بودن فشار چاه ، دی اکسید کربن در نفت حل می شود و از طریق متورم نمودن و کاهش و سیکوزیتر نفت خام سبب بهبود وضعیت تولید نفت از طریق رانش نفت بوسیله گاز می گردد، در ادامه فرآیند تزریق چاه بسته می شود تافرآیند جذب گاز توسط نفت و اشباع شدگی اتفاق بیفتد . در دوره ی تولید هنگامیکه به چاه اجازه تولید داده شد، تخلیه فشار به آهستگی صورت می پذیرد و باعث خروج تدریجی CO2 از محلول می شود و یک فاز گازی را تشکیل میدهد این امر سبب خروج نفت از ماتریکس سنگ به سمت کانال های باز می شود و سپس از آنجا به سمت دهانه چاه جریان می یابد.
هنگامیکه در اثر تولید نسبت CO2 به نفت افزایش می یابد دبی تولید نفت کاسته می شود و مجددا چاه در فاز تزریق قرار می گیرد . سیکل های تزریق – تولید تا جائیکه افزایش بازیافت نفت خام دیگر اقتصادی نباشد می توانند تکرار شوند. در سیکل های متوالی هر چه بیشتر CO2 در مخزن نفوذ
می کند : مقادیرعظیمی از نفت خام اشباع می گردد در تست هایی که تا کنون انجام گرفته به نظر می رسد که انجام سیکل حالت بهینه باشد . این دبی تولیدی تقریبا به مدت یکسال پیش از آنکه عملیات تزریق آب در ماه می سال 1970 آغاز گردد ثابت نگه داشته شد و لذا افزایش تولید منحصرا ناشی از فرآیند تزریق CO2 بود. تزریق متناوب آب و دی اکسید کربن در یک مخزن نفتی با وکسیفوتیز بالا به روش پشیانی ، فرآیند جابجایی غیر امتزاجی است. مزیت ممکن این روش نسبت به فرآیند جابجایی که توسط CO2 صورت می پذیرد افزایش قابلیت تحرک پذیری است که سبب انجام فرآیند جابجایی با بازده بسیار کم کردن حجم CO2 مورد نیاز برای تزریق است. البته یک زمان بالقوه در این روش وجود دارد و آن المای به فکر افتادن نفت توسط آب است که باعث می گردد CO2 نتواند بانفت محصور شده ، تماس پیدا کند که البته چون CO2 چندین برابر از مقداری که در آب حل می شود می تواند در نفت حل شود این امر زیان بالقوه توضیح داده شده را تا حدودی تعدیل می کند. پس از تزریق آب در اکثر میادین اجازه افت فشار داده می شود تا مقادیر بیشتری از نفت خام توسط مکانیزم رانش بوسیله گاز همراه بازیافت شود، این در صورتیست که نفت با ادامه تولید در اثر کاهش مقدار CO2 سنگین تر می شود و ویسکوزیتر آن افزایش می یابد.
