این جزوه به صورت دستنویس است.
این جزوه درس الکترونیک 2 دکتر خلیل مافی نژاد دانشگاه فردوسی مشهد می باشد که به تشریح مباحث مطرح در این واحد درسی پرداخته است.
این جزوه عالی در 101 صفحه با کیفیت عالی اسکن شده و امیدواریم در جهت کمک به شما عزیزان مورد استفاده قرار بگیرد.
مقدمه :
فردوسی و اهمیت شاهنامه
شاهنامه فردوسی هم از حیث کمیت هم از جهت کیفیت بزرگترین اثر ادبیات و نظم فارسی است، بلکه میتوان گفت یکی از شاهکارهای ادبی جهان است، و اگر من همیشه در راه احتیاط قدم نمیزدم، میگفتم که شاهنامه معظمترین یادگار ادبی نوع بشر است
تاریخ ملی ایرانیان
نخستین منت بزرگی که فردوسی بر ما دارد احیا و ابقای تاریخ ملی ماست. هرچند جمع آوری این تاریخ را فردوسی نکرده و عمل او تنها این بوده است که کتابی را که پیش از او فراهم آمده بود بنظم آورده است ولیکن همین فقره کافیست که او را زنده کننده آثار گذشته ایرانیان بشمار آورد. چنانکه خود او این نکته را متوجه بوده و فرموده است: " عجم زنده کردم بدین پارسی " و پس از شمارهء اسامی بزرگانی که نام آنها را ثبت جریدهء روزگار ساخته می گوید.
این فایل دارای 21 صفحه می باشد.
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:11
فهرست و توضیحات:
مقدمه
بیان مسأله
انسان به عنوان اشرف مخلوقات خداوندی و شاه‌بیت خلقت، ضمن این که از بسیاری ویژگی‌ها و زمینه‌های طبیعی سایر مخلوقات هستی بهره‌مند است، دارای ویژگیهای خاصی است که در فطرت خدایی او نهفته است و تنها و تنها با تربیت و آموزش شکوفا می‌شوند. با این روی‌کرد، تربیت به مثابه‌ی روندی است که آدمی را به مقام برخورداری از فرهنگ می‌رساند (نقیب زاده، 1383). آن‌چه مسلم است تربیت‌پذیری انسان به عنوان یک قابلیت بالقوه، بایستی در یک بستر فکری و فلسفی مشخص و مناسب به نحوی که همه‌ی ابعاد و جنبه‌های وجودی او را مورد توجه قرار دهد با به کارگیری اسلوب‌های خاص شکوفا شده و در سایه‌ی برنامه‌ی تربیتی معینی راه کمال را بپیماید تا در نهایت، محصول نهایی تربیت‌شده‌ی قابل تعریف، قابل الگوسازی، قابل تعمیم به نمونه‌های دیگر و به طور خلاصه قابلیت ارائه مدل تربیتی داشته باشد.
در شرایط بسیار متغیر جهانی که همه چیز میل به تغییر و حرکت به سمت‌وسویی معین دارد و متأسفانه ملاک و معیار این سمت‌وسو برتری‌هایی است که جای‌گاه ارزش‌مند و تعیین‌کننده‌ای برای فرهنگ و ارزش‌های انسانی در آن پیش‌بینی نشده است، هویت ملی یکی از دغدغه های اساسی برای ملت‌های دارای فرهنگ غنی و دیرین به شمار می‌رود. هرچه جهان به سوی یک‌سانی و بی‌مرزی پیش می‌رود در میان جوامع میل به جهانی شدن روز به روز بیش‌تر و بیش‌تر میشود و گویی جهان در یک حرکت کلان در حال تهیه‌ی نسخه‌های واحدی برای همه‌ی جوامع با هر فرهنگ و تاریخ و ملتی است و ملت‌ها نیز خواسته یا ناخواسته در مسیر این سیلاب برگشت‌ناپذیر قرار گرفته‌اند. از این‌رو جهانی شدن به عنوان یک فرآیند و جریان ناگزیر در حال انجام شدن است و با جهت‌گیری و حرکت و شتابی که دارد به نظر می‌رسد دست‌کم در حوزه‌ی اقتصاد چاره‌ای جز هم گامی و همراهی با آن نیست.
اما با آن که بنیان جهانی شدن به ظاهر اقتصاد و تبعات آن است به لحاظ شرایط خاص جوامع انسانی و ارتباط تنگاتنگ مقوله‌های سیاسی و فرهنگی به اقتصاد و قدرت اقتصادی، جهانی شدن عملاً‌در حوزه‌ی اقتصادی محدود نمی‌ماند بلکه این امر به صورت یک جریان است و هم‌چون یک سیلاب به راه افتاده و هر چه در مسیر است را با خود همراه میکند. در این میان ملت‌ها به ویژه آن‌هایی که قدرت علمی، اقتصادی و تکنولوژیکی کم‌تری دارند در یک دو راهی که انتخاب میان آنها بسیار دشوار است، درمانده‌اند. اگر آن‌چه را که به عنوان جهانی شدن (یا به عبارت بهتر جهانی کردن!) مطرح است بپذیرند، یا توان علمی، اقتصادی و تکنولوژیکی لازم را دارند، که همراه این کاروان می‌شوند و یا ندارند که به عنوان یک بخش فرعی، پیرو و مصرف‌کننده‌ی افتان و خیزان می‌روند تا به یک بن‌بست برسند (در موارد نادری شاید خود قدرتی کسب کنند!). و اگر نپذیرند یا باید منفعلانه بایستند و شاهد روی‌دادها باشند تا زمانی که صدای ناقوس نابودی خود را بشنوند (برخورد واکنشی) و یا فعالانه به مبارزه و تلاش برخیزند (برخورد فراکنشی)، که البته کاری است بسیار دشوار، چرا که شاخص‌های تعیین‌کننده در این مبارزه‌ی نابرابر، قدرت است و قدرت غالب هم از آن اوست که توان‌مندی علمی و اقتصادی و... (به قول سعدی هر که را زر در ترازوست، زور در بازوست) دارد.
در فرهنگ ایران ، هرروزی ، گوهر بُن جهان ، در ویژگیهای دیگر، درگیتی ( درهمه چیزها و انسانها ) پیدایش می یابد ، که شکل خدائی به آن داده میشود . این بُن زمان و جان است که در روز ششم هرماهی ، با ویژگیهای « پیمان » ، « بی بیمی» ، « بی خشمی وبی رزمی» و .... پیدایش می یابد . به همین علت ، عدد « شش » را درسانسکریت ، « رسا » هم مینامیده اند که صفت گوهری خرداد است . البته اصطلاح « پیمان » دراینجا ، معنای قرار داد و عهد و میثاق را ندارد . دراینجا، پیمان ، همان معنای« مزاج » را در « مزاج دهر» دارد، که به هم آمیختگی شیره ها در تناسب وهمآهنگی و اندازه » باشد ( رجوع به مقاله خرداد شود ) .
جمشید در روزخرداد در ماه فرورین ، ویژگیهای نهفته در بُن کیهان و جان را ، میزایاند . جمشید ، ماما یا دایه این ویژگیهای بُن کیهان در کیهان، این شیره کیهان ازکیهان است .
روزششم ماه فروردین ، که زنخدا خرداد ، ازبُن زمان ، پیدایش می یافت ، واوج اصل آبادانی جهان بود، و در مدنیت ، واقعیت می یافت ، به اندازه ای نزد ایرانیان اهمیت داشت که آنرا بزرگترین روزهای نوروز میشمردند .جشن نوروز، دراین روز به اوجش میرسید، و ازاین رو آن روز را « نوروز بزرگ » میخواندند . ازاین رو ، تولد زرتشت را هم به این روز انداخته اند . اتفاقات بزرگ را به این روز می انداختند یا نسبت میدادند ، تا به آنها، گوهر خردادی بدهند . زرتشت ، چون دراین روز زاده شده است ، فطرت زنخدا خرداد را ، که خدای آبادانی و خوشزیستی وامید نیزهست، دارد. زرتشت ، میخواهد مانند جمشید ، همین ویژگی خرداد را در جهان به پیدائی آورد، و رزم را ازجهان محوسازد ، و ریشه همه بیم ها و بیم آوران را ازجا بکند.
با« بستن در دوزخ ، و بستن راه به همه آموزه هائی که مردم را با تصویر دوزخ دراین گیتی، بیم میدهند »، بنیاد مدنیتی گذاشته میشود که ایرانی، در تصویر جمشید وخرداد نهاده است .
فرهنگ ایرانی ، خدائی را که بیم آور باشد ، و همیشه مردمان را بترساند ، و حکومتی را که بر پایه بیم دادن و ترساندن استوارشود ، نفی و طرد میکند .
فرهنگ ایران که استوار برمفهوم « پیوستگی زمان» ( زمان درختیست که هرروزی ، شاخه ای تازه ازآن فرامیروید ) وطبعا پیوستگی و یکتائی جهان هستی ( خدا وجهان باهم یک هستی اند ) است ، دربرابر اندیشه « پارگی جهان وخدا ازهم » و « پارگی زمان گذرا وفانی از زمان ناگذرا= جاوید » میایستد . الهیات زرتشتی ، با قبول پارگی میان اهورامزدا و اهریمن ، راهی جز پذیرش دوگونه زمان ( زمان گذرا و زمان جاوید و ناگذرا ) نداشت . بدین سان مجبوربود، دوزخ و بهشتی بسازد ، و مجبور بود دوستداران اهورامزدا را به بهشت، و دشمنان اورا که پیروان اهریمن باشند ، به دوزخ بفرستد . الهیات زرتشتی بدینسان اهورامزدا را ، بیم آورو خشمناک کرد . باز بودن درب دوزخ ، بیان قدرت اهورامزدا بود . ولی درست درمقابل چنین مفهومی از« عمل و پاداش و کیفرش» ، فرهنگ ایران ، قد میافراخت و با آن ضدیت میکرد . فرهنگ ایران ، جان وزندگی را مقدس میشمرد . اهورامزدا هم حق نداشت برای کیفر دادن گناهان ( عمل برضد خواست اهورامزدا ) جانی را بیازارد . آفریدن دوزخ، برای کیفر دادن انسانها ، برضد اصل قداست جانست . پس اهورامزدا ، حق نداشت ، دوزخی داشته باشد . اصل قداست جان ، درب دوزخ را درهمه ادیان نوری می بندد . چون الله و پدرآسمانی ، ازدید فرهنگ ایران حق ندارند ، دوزخی داشته باشند . جان وزندگی وخرد ، نبایستی آزرده شوند ، و ترساندن ، از بدترین آزارهاست . ترساندن از دوزخ ، هرچند هم دوزخی وجود نداشته باشد ، آزردن و ارهاب و ترور است
شامل 100 صفحه فایل word
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه7
فهرست مطالب
مرگ و آرامگاه
حکیم ابوالقاسم حسن بن علی طوسی معروف به فردوسی
(حدود ۳۲۹ تا حدود ۴۱۰ هجری قمری)، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و گویندهٔ شاهنامهٔ فردوسی است که مشهورترین اثر حماسی فارسی است و طولانی‌ترین منظومه به زبان فارسی تا زمان خود بوده است. او را از بزرگترین شاعران فارسی‌گو دانسته‌اند.
زندگی
در مورد زندگی فردوسی افسانه‌های فراوانی وجود دارد که چند علت اصلی دارد. یکی این که به علت محبوب نبودن فردوسی در دستگاه قدرت به دلیل شیعه بودنش، در قرن‌های اول پس از پایان عمرش کمتر در مورد او نوشته شده است، و دیگر این که به علت محبوب