لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 9
صورتهای فلکی
مردمان باستان تصور میکردند که میتوانند خطوط اصلی چهرهها را در ستارگان آسمان شب پیدا کنند. این چهرهها معمولاً شکلهایی از قهرمانان، اساطیر و خدایان افسانهای، مخلوقات گوناگون و اجرامی بودند که به نظر آنها بر روی زمین اثر گذار ند. این مفهوم عامیانه صورت فلکی است. اما در ستارهشناسی نوین، لغت صورت فلکی به بخشی از آسمان اطلاق میشود که در مرحلهی اول اشکالی را تداعی میکند که هزارها سال پیش برای اولین بار مورد توجه انسانهای باستانی قرار گرفته است. این مناطق بر روی کرهی سماوی، مانند استانها یا کشورهای مختلف بر روی نقشههای زمینی هستند. در حال حاضر هر نقطهای از آسمان بالای سر ما، حتماً متعلق به یک صورت فلکی است. حد فاصل بین صورتهای فلکی در قالب خط مستقیم بوده ولی شکلها میتوانند کاملاً غیرمتقارن و غیرهندسی باشند. به هر تقدیر هر صورت فلکی تعدادی از ستارگان آسمان را درون محدودهی خود جای میدهد. صورت فلکی برای ایجاد راحتی و تسهیل در شناخت اجرام و پیدا کردن بخش خاصی از آسمان مفید است. از دید ما، میتوان تصور کرد که تمام ستارگان درون محدوده یک صورت فلکی از نظر فیزیکی با هم در ارتباط هستند. از آنجا که با چشم غیرمسلح نمیتوان عمق فضا را تشخیص داد، لذا انسان همهی ستارگان را در یک صفحه و ظاهراً در یک فاصله و بسیار نزدیک به هم میبیند. در حقیقت هر ستارهای میتواند در فاصلهی زیادی نسبت به دیگری قرار گیرد که این جدایی تا حد صدها و حتی هزارها سال نوری هم میرسد. در بین تمدنهای باستانی اولین فرهنگهایی که شروع به طبقهبندی آسمان برای نامگذاری نمودند عبارتند از بابلیها، هندیها، یونانیها، رومیها، چینیها و میان قارهی آمریکا. انسانهای ساکن در نیمکرهی شمالی قادر بودند فقط ستارگان قابل دید در این نیمکره را شناسایی و طبقهبندی نمایند، زیرا ستارگان عرضهای جنوبی و پایینتر از آن نقاط قابل رؤیت نبودند. در قرن دوم میلادی بطلمیوس ستارهشناس یونانی ـمصری، توانست بیش از 1000 ستاره را در قالب 48 صورت فلکی در کتاب مجستی فهرست نماید. این صورتهای فلکی که یادمان دوران عتیق است، به نام صورتهای فلکی باستانی نامیده میشوند. از قرن 16 که اروپاییها به کشف مناطق جنوبی کرهی زمین پرداختند، فهرست ستارگان نیمکرهی جنوبی برای دنیای غرب شناخته شد. این صورتهای فلکی جدید را به نام «صور فلکی نوین» مینامند. معمولاً نامگذاری صورتهای فلکی باستانی بر اساس شکل آنهاست. صورتهای فلکی جبار و اسد ظاهراً به شکلی است که آنها را نامیدهاند. تعدادی از صورتهای فلکی نوین را از روی بعضی از اختراعات، نظیر میکروسکوپ و تلسکوپ نامگذاری نمودهاند. شکلها (مثلاً خطوط واصل بین ستارهها) در اصل اختیاری بوده و ممکن است روی نقشههای مختلف متفاوت باشند. بعضی از صورتهای فلکی دارای بخش کوچکتری در درون منطقهای وسیع است، مانند قسمت ملاقه یا آبگردان درون خرس بزرگ. قبل از سال 1930 هر کسی هر قسمتی از آسمان را به طور دلخواه میتوانست به هر اسمی بنامد و در نتیجه هیچ گونه مرز تعریف شدهای در اطراف صور فلکی وجود نداشت. لذا برای رفع شبهه و ایجاد یگانگی، ستارهشناسان جهان در سال 1930 تصمیم گرفتند که نامهای خاصی (به زبان لاتین) به همراه مرزی مشخص برای کلیهی صورتهای فلکی انتخاب کنند. این همان حدود و اسمهایی است که امروزه در سطح جهانی پذیرفته شده است. در زیر نام صورتهای فلکی آورده شده است :
ردیف
نام صورت فلکی
علامت لاتین
نام لاتین
بهترین زمان مشاهده در آسمان
1
آندرومدا، شاهزاده، زن در زنجیر، امراه المسلسله
And
Andromeda
آبان
2
اژدها، تِنین
Dra
Draco
تیر
3
اسب بالدار، فَرَس اعظم
Peg
Pegasus
مهر
4
اسد، شیر
Leo
Leo
فروردین
5
اکلیل شمالی، تاج شمالی، افسر شمالی
CrB
Corona Borealis
تیر
6
برساوش، قهرمان
Per
Perseus
دی
7
تازیها، سگهای شکاری
CVn
Canes Venatici
اردیبهشت
8
تکشاخ
Mon
Monoceros
اسفند
9
ثور، گاو
Tau
Taurus
دی
10
جام، پیاله، باطیه، معلف
Crt
Crater
اردیبهشت
11
غراب، کلاغ، زاغ
Crv
Corvus
اردیبهشت
12
جبار، شکارچی
Ori
Orion
بهمن
13
جَدی، بز دریایی، بزغاله، بز ماهی
Cap
Capricornus
شهریور
14
جوزا، دو پیکر
Gem
Gemini
اسفند
15
حَمَل، بره، گوسفند
Ari
Aries
آذر
16
حوا، مارافسای، حامل مار
Oph
Ophiuchus
مرداد
17
حوت، ماهی
Psc
Pisces
آبان
18
حوت جنوبی، ماهی جنوبی
PsA
Piscis Austrinus
مهر
19
خرگوش، اَرنَب
Lep
Lepus
بهمن
20
دب اصغر، خرس کوچک
UMi
Usra minor
تیر
21
دب اکبر، خرس بزرگ
UMa
Usra major
فروردین
22
دجاجه، قو
Cyg
Cygnus
قو
23
دلفین
Del
Delphinus
شهریور
24
دلو، ریزنده آب
Aqr
Aquarius
مهر
25
ذات الکرسی، ملکه، خداوند کرسی
Cas
Cassiopeia
آبان
تحقیق درمورد صورتهای فلکی