
پایان نامه کارشناسی ارشد الهیات
گرایش کلام شیعه
148 صفحه
مقدمه
حضرت مهدی صاحبالزمان، امام دوازدهم شیعیان در سال 260 هـ در سن 5 سالگی از دیدهها نهان گشتند و به غیب صغری رفتند از همان روز آغاز ولادت حضرت، به دلیل اختفای تولد ایشان بحثها بر سر به دنیا آمدن یا نیامدن حضرت آغاز گردید بعد از شهادت امام حسن عسگری امامت حضرت آغاز گردید که شیعیان به چند دسته تقسیم گردیدند از آن روز تاکنون شبهات زیادی در خصوص تولد، امامت و غیبت ایشان در بین شیعه وجود دارد و گروههای زیادی از شیعه قائل به غیبت حضرت گشتند بحث در خصوص غیبت ولیعصر مسأله تازهای نیست تا آنجا که بزرگترین علما و فقها نسبت به این موضوع به کنکاش و مداقه پرداختند زین رو مسأله ظهور ولی الله الاعظم وآغاز خلافت آن حضرت بر جهان از اموری است که بیش از 14 قرن بشر منتظر آن است و به دلیل اهمیت فوقالعاده موضوع هر روز کسانی خود را مهدی معرفی مینمایند و یا کسانی دیگری به این اسم برای ظهور حضرت وقت تعیین میکنند و دشمنان مهدویت به ستیز با این فرهنگ اصیل پرداختهاند به همین سبب است که شناخت حضرت و معرفت نسبت به نشانههای ظهور حضرت اهمیت بسیار زیادی دارد تا اسیر جور زمانه نشد و بتوانیم نسبت به شناخت امام زمان، خود بپردازیم که به مرگ جاهلیت از دنیا نمیریم.
در این نوشتار سعی شده است به موضوع تولد امام عصر و غیبت ایشان وعوامل غیبت بپردازیم سپس غیب صغری را مورد کنکاش قرار دهیم پس از آن به موضوع اصل پایاننامه که شناخت نشانههای ظهور در منابع شیعه هست میرسیم که شامل نشانههای قبل ازظهور که اختصاص به آن دسته ازعلائمی دارد که مقارن باظهور حضرت ولی عصر یا کمی قبل از آن اتفاق میافتندونشانههای بعداز ظهور که اختصاص به اقدامات حضرت وعلائمی دارد که بعدازظهورایشان به وقوع میپیوندند.علایم قبل ازظهور به علائم حتمی و غیرحتمی تقسیم میشوندکه درفصل سوم به آن پرداخته شده است و در فصل چهارم به شرایط جهان و اقدامات حضرت پس از ظهور میپردازیم.
هدف از نگارش این نوشتار این است که در مرحله اول به شناخت حجت الهی وامام عصر خود بپردازیم که من مات ولم یعرف امام زمانه مان میته الجاهلیه و از حضرت حق جل و علا استمداد میطلبیم که در شناخت حجت الهی به ما کمک کند و در راه رسیدن به این هدف بزرگ و آرمان سترگ نیاز است نسبت به شناخت عوامل ظهور و جهان قبل وبعد از ظهور کوشش کرد که گرفتار وسواسان خناس نشویم.
بررسی نشانه های ظهور امام زمان در منابع شیعه