چکیده:
مسجد همواره به عنوان مظهر معماری اسلامی معرفی شده است. بنایی که در عین وحدت دارای کثرت صورت است. صورتی که در عربستان شبستانی و در ایران چهار ایوانی است و با این وجود متواضعانه در قالب بنایی از پیش ساخته شده نیز متجلی می وشد و چنان در تار و پود آن بنا اثر می کند که گویا از ابتدا برای عبادت خداوند یکتا خلق شده است و نه هیچ چیز دیگری.
به دلیل تنوع عملکردی، تنوع فضایی مسجد آن را از دیگر عناصر عمومی شهری، متمایز و جایگاه آن را در زندگی شهری ویژه می گرداند در واقع مسجد اصلی ترین حلقه زندگی شهری است.
بررسی الگوهای مشترک ساخت مساجد در معماری سنتی ایران
