تحقیق درمورد توحید ذاتی

اختصاصی از سورنا فایل تحقیق درمورد توحید ذاتی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 4

توحید ذاتی

بقره:بَلى‏ مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ(112)((آرى، هر کس که خود را با تمام وجود، به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد، پس مزد وى پیش پروردگار اوست، و بیمى بر آنان نیست، و غمگین نخواهند شد.))

﴿لِلّه﴾ به توحید ذاتی در هنگام محو کلی و فناء در ذات الله.

مائده:یَوْمَ یَجْمَعُ اللّهُ الرُّسُلَ فَیَقُولُ ما ذا أُجِبْتُمْ قالُوا لا عِلْمَ لَنا إِنَّکَ أَنْتَ عَلاّمُ الْغُیُوبِ(109)(([یاد کن‏] روزى را که خدا پیامبران را گرد مى‏آورد؛ پس مى‏فرماید: «چه پاسخى به شما داده شد؟» مى‏گویند: «ما را هیچ دانشى نیست. تویى که داناى رازهاى نهانى.))

﴿ یَوْمَ یَجْمَعُ اللّهُ الرُّسُلَ﴾ در عین جمع مطلق یا عین جمع ذات.

﴿ فَیَقُولُ ما ذا﴾ هنگامیکه آنها را دعوت کردید چه پاسخی به شما دادند. [یعنی آیا به میزان کمالات خود در متابعت از شما آگاه بودند؟]

﴿قالُوا لا عِلْمَ لَنا﴾ یعنی تمام علم، چه علم جمعی و چه تفصیلی، از آن توست و کسی جز تو به فناء صفات ما در صفاتت علم ندارد.

انعام:قُلْ إِنَّنی هَدانی رَبّی إِلى‏ صِراطٍ مُسْتَقیمٍ دینًا قِیَمًا مِلَّةَ إِبْراهیمَ حَنیفًا وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکینَ(161)(( بگو: «آرى! پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده است: دینى پایدار، آیین ابراهیمِ حق‏گراى! و او از مشرکان نبود. »))

﴿ دینًا قِیَمًا﴾ که ثابت و ابدی است و با تغییر امت ها و شرایع و کتب تغییر نکرده و منسوخ نمی گردد.

﴿ مِلَّةَ إِبْراهیمَ﴾ که به واسطه آن از همه ما سوی روی گردانده و با پیمودن جیمع مراتب سلوکی از هر دین وراه باطلی که در آن شرک باشد – حتی شرک صفاتی – کناره گرفت.

اعراف:قالَ فَبِما أَغْوَیْتَنی َلأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَکَ الْمُسْتَقیمَ(16)((گفت: «پس به سبب آنکه مرا به بیراهه افکندى، من هم براى [فریفتن‏] آنان حتماً بر سر راه راست تو خواهم نشست.))

﴿ أَغْوَیْتَنی َلأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَکَ﴾ یعنی بر توحید ذاتی اعتراض کرده و به واسطه دل مشغولی آنان به غیر تو، مانع از سلوک آنان در طریق توحید ذاتی می شوم.

کهف:إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ إِنّا لا نُضیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلاً(30)((کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏اند [بدانند که‏] ما پاداش کسى را که نیکوکارى کرده است تباه نمى‏کنیم.))

﴿ إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا﴾ به توحید ذاتی، چرا که طرف مقابل آنها مشرکین می باشند.

﴿ وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ﴾ یعنی اعمالی که مورد نظر حق تعالی در مقام استقامت است.

انبیاء:وَ ذَا النُّونِ إِذ ذَّهَب مُغَضِباً فَظنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فى الظلُمَتِ أَن لا إِلَهَ إِلا أَنت سبْحَنَک إِنى کنت مِنَ الظلِمِینَ(87) فَاستَجَبْنَا لَهُ وَ نجَّیْنَهُ مِنَ الْغَمّ‏ِ وَ کَذَلِک نُجِى الْمُؤْمِنِینَ(88) (( و «ذو النون» را [یاد کن‏] آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتى نداریم، تا در [دل‏] تاریکیها ندا درداد که: «معبودى جز تو نیست، منزّهى تو، راستى که من از ستمکاران بودم. » پس [دعاى‏] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم، و مؤمنان را [نیز] چنین نجات مى‏دهیم. ))

﴿ أَن لا إِلَهَ إِلا أَنت﴾ یعنی به توحید ذاتی و تنزیه حق در عهد سابق ازلی و میثاق نظری حق تعالی اقرار نمود.

﴿سبْحَنَک﴾ یعنی به نقصان خویش و عدم رعایت عدالت در حق قومش اعتراف نمود.

﴿ إِنى کنت مِنَ الظلِمِینَ فَاستَجَبْنَا لَهُ﴾ [که این امر به وسیله] توفیق سلوک و بصیرت یافتنش به نور هدایت حق تعالی [صورت گرفت] تا جائیکه به مقام وصول الهی رسید.

﴿وَ نجَّیْنَهُ ﴾ یعنی او را به واسطه نور تجلی خود از غصه نقصان و احتجاب رهانید.

﴿ وَ کَذَلِک نُجِى الْمُؤْمِنِینَ﴾ [منظور کسانی است که ایمانشان] ایمان تحقیقی است.

مطففین:یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ(21)((قرّبان آن را مشاهده خواهند کرد.))

﴿ یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ﴾ یعنی اهل الله که همان اهل توحید ذاتی هستند در آن جایگاه ظاهر می گردند.

ضحی:وَ وَجَدَکَ ضَالاًّ فَهَدى‏(7)(( تو را سرگشته یافت، پس هدایت کرد؟))

﴿ :وَ وَجَدَکَ ضَالاًّ ﴾ یعنی از توحید ذاتی [محتجب بودی] چرا که تو در عالم پدرت [عالم روح] به سر می بردی و به واسطه صفاتت از ذات حق در احتجاب بوده، پس تو را به سوی عین ذات راهنمایی فرمود.

﴿ :وَ وَجَدَکَ عائلا ﴾ فقیر و ناداری که در او فانی گشته بودی این فقر همانا سیاهروئی دو عالم است که فناء محض بعد از فنای صفات [فقری که فقر آن حضرت می باشد همچنانکه فرمود ( الفقر فخری)] پس او را با وجود موصوف به صفات کمال حقانی غنی نمودیم پس هنگامی که به نهایت کمال رسیدی پس خود را آراسته به اخلاقم نما و با بندگانم آنگونه رفتار کن که با تو شده است. [تا درآن صورت] بنده ای شاکرگشته و شکر نعمتم را ادا کرده باشی.