دسته بندی : تاریخ و ادبیات
فرمت فایل : Doc ( قابلیت ویرایش و آماده چاپ ) Word
قسمتی از محتوی متن ...
تعداد صفحات : 9 صفحه
همیشگی همیشه ها.
همیشه عصر چند عدد سار دور شدند از مدار حافظه کاج نیکی جسمانی درخت به جا ماند عفت اشراق روی شانه من ریخت حرف بزن، ای زن شبانه موعود! زیر همین شاخه های عاطفی باد کودکیم را به دست من بسپار در وسط این همیشه های سیاه حرف بزن، خواهر تکامل خوشرنگ! خون مرا پر کن از ملایمت هوش نبض مرا روی زبری نفس عشق فاش کن روی زمینهای محض راه برو تا صفای باغ اساطیر در لبه فرصت تلالو انگور حرف بزن، حوری تکلم بدوی! حرف مرا در مصب دور عبارت صاف کن در همه ماسه های شور کسالت حنجره آب را رواج بده بعد دیشب شیرین پلک را روی چمنهای بی تموج ادراک پهن کن.
شعر «همیشه» سپهری، قصه غربت مرد است که در تنهایی حیات به فریاد آمده است و در برهوت وجود، زن، آن حوری تکلم بدمی را جستجو می کند تا به همراهی او در سمفونی جاودانه آفرینش سرود عشق را در «همیشگی همیشه ها» زمزمه کند.
.
.
.
جاری زمان، مثل همیشه، در بستری از رنگها می خرامید.
.
.
هنوز در تاریکی بی آغاز و پایان ازل، «دری در روشنایی نروییده بود»، سکوت سیاهی در رگ هستی می تپید.
کسی که تنها کس بود، زمانهای زمان، «کنار مشت خاک»، در دوردست خویش، اوج خود را گم کرده بود.
از لحظه بعد می ترسید، به «تبسم پوشیده گیاهی» بر گوشه لبهایی شبیه بود که بوی ترانه ای گمشده می دادند، در دهلیزهای وجودش انتظاری سرگردان موج می خورد، دستهایش پر از بیهودگی جست و جو بود، احساس می کرد خوابی را میان علفها گم کرده است، انگشتانش به سوی هیچ می لغزیدند.
تحقیق شعر همیشه سپهری
