مقاله کامل بعد از پرداخت وجه
لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات: 37
اندکى پس از رحلتحضرت محمد(ص) مسلمانان به دو فرقه مخالف تقسیم شدند. فرقهاى و یا اهل سنتخوانده شد. این فرقه موسس سلسله اموى بود و از سال 41 - 132 ه.ق (661 - 2750) بر جهان اسلام حکم راند و دمشق را ایتختخویش قرار داد. خلفاى عباسى نیز که در سال 132 ه.ق (750 م) سلسله جدیدى را تاسیس کردند و بعد از بناى بغداد آن را مقر حکومتخویش قرار دادند، از اهل سنت بودند. پیروان مخالف سنى را شیعه یا اهل تشیع خواندهاند که معتقد به امامتحضرت على(ع) و فرزندان فاطمه زهرا(ع) بودند، پس از ارتحال امام ششم شیعیان یعنى حضرت امام جعفر صادق(ع) در سال 184 ه.ق (765 م) شیعیان به دو دسته عمده اثنى عشرى که معتقد به امامت امام موسى کاظم(ع) بعد از امامتحضرت جعفر صادق(ع) بودند به دوازده امام اعتقاد دارند که امام دوازدهم را حضرت مهدى صاحب الزمان مىدانند که در حال حاضر نیز زنده ولى به امر خداوند از نظرها غایب و پنهان است تا هر موقع که خداوند اراده نماید ظاهر گردد، اما گروهى دیگر از شیعیان معتقد با امامت اسماعیل - فرزند دیگر امام صادق(ع) بودند - اینها را شیعه سبعیه یا اسماعیلیه مىنامند، اینان معتقدند که سلسله ائمه که فعلا نیز ادامه دارد به اسماعیل فرزند بزرگتر امام صادق(ع) ختم مىشود و این در حالى است که شیعه اثنى عشرى معتقد است که اسماعیل در سال 145 ه در مدینه و در زمان حیات پدر بزرگوارش وفات یافت و در بقیع مدفون شد و گروهى نیز شاهد مرگ او بودند.
اسماعیلیه در خلال قرون قبل از جنگهاى صیلبى یک جنبش زیرزمینى را سازمان داد که تقریبا خلافت عباسى را متزلزل کرد. از مهمترین حوادث این فعالیتهاى مخفى اسماعیلیه بر پا کردن انقلاب در آفریقاى شمالى بود که طى آن قبایل بربر سر به عصیان برداشتند. در سال 289 ه.ق (902 م) یک رهبر جوان اسماعیلى بنام ابو محمد عبید الله ملقب به المهدى بالله (متوفى به سال 332 ه.ق) از این ناآرامى استفاده کرد و توفیق یافت به طور پنهانى و ناشناخته از مرکز فرماندهىاش در سلمیه واقع در سوریه، خود را به ناحیه تونس فعلى، جایى که قبایل آن آماده پذیرایى از وى بودند، برساند و پس از در دست گرفتن حکومت محلى که در دست دودمان اغالبه بود خود را خلیفه راستین اسلام و رقیب خلفاى عباسى بغداد بخواند، وى عنوان افتخار آمیز مهدى را به خود داد و در فاصله 170 کیلومترى جنوب تونس شهر مهدیه را احداث کرد.
هنگامى که مهدى در سال 332 ه.ق (934 م) چشم از جهان فرو بست از خود سلسله جدیدى به جاى گذاشت که تاریخ نگاران آنان را فاطمیان و یا فاطمى خواندند، زیرا ایشان خود را منسوب به حضرت فاطمه(ع) دختر پیامبر(ص)، مىدانستند و به خاطر همین انتساب خود را جانشین راستین حضرت محمد(ص) مىشمردند و مدعى بودند امانت مقدس برقرارى حکومت اسلامى به آنها سپرده شده است.
براى اینکه چنین حکومت جهانى بتواند مؤثر واقع شود، فاطمیان نیاز به مرکزى داشتند که از پایتخت آنها در تونس مناسبتر باشد. جایى را که ما اکنون قاهره مىنامیم در آن زمان مرکز فرماندهى سپاهیان مصر و سوریه و فلسطین و قسمتهایى از عربستان بود. بنا بر این طبیعى بود که فاطمیان خواستار تصرف دره نیل باشند.
چهارمین خلیفه و حکمران فاطمى به معز مشهور بود که از سال 341 تا 365 ه.ق ( 952 تا 975 م) حکومت کرد و توانست در این دوران به کمک سردار مشهور خودش بنام جوهر معروف به صقلى اراضى تحتحکومتخویش را تا نواحى غرب اقیانوس اطلس گسترش داد. در زمان او بود که فاطمیان مصر را فتح کردند و شهر قاهره را ساخته به پایتخت تازه خود منتقل شدند تعداد خلفاى فاطمى به 14 نفر رسید که مجموعا حدود 270 سال حکومت کردند
مقاله در مورد خلفاى فاطمى
