لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 5
آشنائی با ورزش صخره‌نوردی
آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است.
آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است. تخمین زده شده است که بیش از ۳۰۰،۰۰۰هزار نفر از مردم آمریکا بر روی دیواره‌های سنگی صخره‌نوردی می‌کنند. بنابراین با افزایش چنین مشارکت مردمی صدمات ناشی از آن هم افزایش پیدا می‌کنند، در نتیجه یک حرکتی آغاز شده که بیشتر یک نوآموز در آغاز کار با آن روبه‌رو است و کارشناسان صخره‌نوری امیدوارند که بتوانند از این صدمات به‌نحوی پیشگیری کنند.
● توصیه‌هائی به صخره‌نوردان
صخره‌نوردی یک ورزش شدید و طاقت‌فرسا است. شما باید دارای قدرت بالائی به‌ویژه در پشت (کمر) و شانه‌ها و بازوها و ران‌ها باشید. البته برخی از صخره‌نوردان ممکن است متوجه نشوند که برای آغاز به‌کار آمادگی ذهنی دقیقاً مهم می‌باشد. برای مثال باید از کل بدنتان آگاهی داشته باشید، مانند اینکه کجا دست‌ها و پاهایتان را بگذارید قبل از اینکه حرکت بعدی را انجام دهید. هم‌چنین شما باید بتوانید بر تنش‌های تکراری در زمانی که سعی در حفظ تعادل دارید متمرکز شوید تا در یک وضعیت درست برای حرکت بعدی قرار گیرید.
● انواع صدماتی که صخره‌نوردان متحمل آن می‌شوند
نگرانی عمده و تازه در صخره‌نوردی خطر آسیب‌ها به‌ویژه در انگشتان و دست‌ها است، توانتر و شدت صدمات در صخره‌نوردان بستگی به برخی از متغیرها دارد از جمله: تجربه و شرایط صخره‌نورد، نوع صخره‌نوری، ارزیابی پیشگیرانه و درمان بعد از ایجاد صدمات. در ادامه به صدمات عمده‌ای که در صخره‌نوردی شایع هستند می‌پردازیم.
▪ مشکلات حفرهٔ کوبیتال:
در زمانی‌که فشار بر روی محل عضلات بازوئی قدامی و دو سر بازوئی هنگامی‌که وزنه را به طرف بدن می‌کشیم رخ می‌دهد و می‌تواند منجر به تورم و استرین محل برخورد عضله و تاندون گردد.
▪ اپی‌کنوندیلیتیس جانبی:
که شامل تورم بیرونی‌ترین تاندون‌هائی است که عضلات ساعد را به آرنج متصل می‌کنند. این عضلات اجازه می‌دهند که بازو باز شود. (در خط مستقیم).
▪ استرین لیگامنت دوطرفی انگشت:
که شامل استرین لیگامنت‌هائی است (بافتی که مرتبط با استخوان‌هاست) و مفاصل انگشت را حمایت می‌کنند. این شرایط معمولاً سبب نیاز به حفظ حمایت درصد بالائی از وزن بدن به‌وسیله یک انگشت می‌باشد.
▪ بین انگشتان (IP):
ورم مفصلی شامل تورم مفصل انگشت و ساختار مایع در کپسول مفصل می‌باشد، که می‌تواند منجر به آرتریت شود.
▪ انگشت صخره‌نوردان:
صدمه‌ای است که منجر به کشش تاندون بازکننده، که به‌وسیله تاندون‌هائی که در مفاصل انگشتان از روی همدیگر عبور می‌کنند حمایت و احاطه می‌شوند و علت آن این است که شما سعی می‌کنید وزن بدنتان را با یکی یا دو تا از انگشتان تحمل کنید.
▪ کارپال تونل سندروم:
شرایطی است که در حدود ۲۵% صخره‌نوردان که فشار بر روی عصب مدیان دست آنها می‌آید ایجاد می‌شود و سبب درد و بی‌حسی عضو می‌گردد.
آسیب‌هائی که به‌شکل سقوط کردن و یا در معرض ارتفاع بالا قرار گرفتن رخ می‌دهد، می‌توانند بر قوهٔ تشخیص و هماهنگی چشم و دست کوهنورد تأثیر بگذارند و یا به‌شکل عدم توجه و دقت شما و دیگر افرادی که با شما صخره‌نوری می‌کنند مؤثر باشد. شکستگی‌ها (شکستگی‌های استخوان‌ها) مچ پا و درشت نی (استخوان ساق پا) که به‌صورت شایع در صخره‌نوردان و افرادی که سقوط کرده‌اند دیده می‌شوند. در برخی موارد سقوط می‌تواند آسیب‌های شدید به‌سر، گردن و کمر باشد که در نتیجه سبب اختلال جسمانی و یا مرگ می‌شود.
● آیا این صدمات قابل پیشگیری هستند؟
در هر ورزشی، استفاده بیش از حد از یک قسمت بدن می‌تواند منجر به آسیب شد. اقداماتی برای پیشگیری برداشته شده، مانند استفاده از فنون کوهنوردی که نباید در یک زمان فشار بیش از حد بر روی یک دست و یا انگشت باشد که می‌تواند در نقش بزرگ‌ترین بخش پیشگیری از صدمات باشد. برخی از صخره‌نوردان داخلی (سالنی) برای تسهیل در کارشان از دستگیره‌های بزرگ استفاده می‌نمایند و این اجازه را به آنها می‌دهند که مواضع را درست و محکم بگیرند. زمانی‌که فشار بر روی انگشتان می‌آید کوهنوردان باید بین بالا رفتن از کوه، استراحت و ریکاوری فاصله بیندازند.
● یادآوری
برخی از واژه‌های تکنیکی و تاکتیکی مرتبط با صخره‌نوردی که ضروری است قبل از تلاش کردن به‌طور یکنواخت استفاده شوند که اینها بالا رفتن را آسان‌تر می‌کنند و کوهنوردان مبتدی در ابتدای کارشان باید با این اصول کوه‌پیمائی آشنا شوند، مانند گرداله (سنگ آب سوده) بالا رفتن افقی فقط در چندپائی زمین و کار کردن با شیوه‌هائی برای پیشبرد بیشتر کوهنوردی، مانند چند قله‌ای که منجر به بالا رفتن (بالا رفتن از سنگ‌هائی که در مقابل ما قرار دارد تا رسیدن به صدپائی در ارتفاع). یک روش عمده و خوب این است که تمرینات کلی در کوهنوردی محلی و داخلی سبب تسهیل در بالا رفتن می‌شود و شما متوجه می‌شوید که فائق آمدن بر موانع دیواره‌ها برای سطوح مختلف به مهارت نیاز دارد و با دستگیره‌هائی که نزدیک و دور از هم بر روی دیواره‌ها بسته می‌شوند برای یک فرد مبتدی مشکلات دیواره‌ها را بیشتر می‌کند در نتیجه کوهنوردان اذیت می‌شوند و با یک تنش بزرگ مواجه می‌شوند.
مقاله درباره آشنائی با ورزش صخره
