دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 8
موضوع:اختلالات تفکرواختلالات زبان
اختلالات تفکر
تفکر، جریان هدفدار عقاید، نمادها و تداعی ها که در مقابل یک مساله یا کار شروع شده و به نتیجه ای واقع‌گرایانه منتج می شود. توالی منطقی این جریان حاکی از طبیعی بودن تفکر است. انحراف‌های گاه به گاه از منطق که لغزش‌های فرویدی نیز خوانده میشود، جزئی از تفکر نرمال خوانده میشود.
اختلال در تفکر به سه بخش تقسیم میشود که عبارتند از:
الف))) اختلال کلی در فرم یا فرآیند تفکر که شامل اختلالات زیراست:
1. اختلال روانی: سندرم رفتاری یا روانی با اهمیت بالینی، همراه با ناراحتی یا ناتوانی که واکنش قابل انتظار در مقابل حادثه ای خاص نباشد.
2. روان‌پریشی: ناتوانی برای تفکیک واقعیت از خیالات، اختلال سنجش واقعیت و خلق واقعیت جدید.
3. سنجش واقعیت: قضاوت و ارزیابی عینی دنیای خارج از خودد.
4. اختلال تفکر صوری: اختلال در فرم تفکر تا محتوای آن. تفکری که با واژه‌سازی و ساختار غیرمنطقی همراه است و فرآیند تفکر مختل است.
5. تفکر غیرمنطقی: تفکر، حاوی نتیجهگیریهای اشتباه یا تناقضهای درونی است. وقتی این طرز تفکر بروز کرده و ناشی از ارزشهای فرهنگی و نقصهای هوشی نباشد، بیمارگونه است.
6. تفکر کاذب: فعالیت ذهنی ناهماهنگ با منطق و تجربه. به این نوع تفکر، واقع‌گریزی در تفکر می‌گویندز.
تفکر اوتیستیک: تفکری که امیال درونی را اقناع کرده ولی با واقعیت هماهنگ نیست.
7. تفکر سحرآمیز: نوعی تفکر کاذب که در آن، افکار و کلمات دارای نیرو فرض میشوند.
8. تفکر فرآیند اولیه: اصطلاح کلی برای تفکری که کاذب، غیرمنطقی و سحرآمیز است. به‌طور طبیعی در رویا و به صورت بیمارگونه در سایکوز مشاهده میشود.
9. بینش هیجانی: سطح عمیق از فهم و آگاهی که ممکن است به تغییرات مثبت در شخصیت فرد منجر شود.
ب)))اختلالات خاص در فرم تفکر که شامل اختلالات زیر است:
1. واژه‌سازی: ساختن واژههای جدید توسط بیمار، معمولا با ترکیب سیلاب‌های سایر کلمات، اغلب دراسکیزوفرن مشاهده می شود.
2.سالاد کلمات: ترکیب نامربوط کلمات و عبارات.
3. حاشیه‌پردازی:گفتار غیرمستقیمی که با تاخیر در ادای مطلب همراه است. شخص، بالاخره از مبداء به مقصد مورد نظر می رسد و با اضافه کردن مفرط جزئیات و اشارات داخل پرانتز مشخص می شود.
4. تفکر مماسی: ناتوانی در داشتن تداعی های هدفدار در تفکر که در آن سخنگو هرگز به مقصد نمی رسده.
5. بی‌ربطی: افکاری که عموما قابل فهم نیست. در کنار هم بودن افکار و کلمات بدون هیچ ارتباط گرامری یا منطقی که منجر به آشفتگی میشود.
5. درجازدن: تداوم پاسخ به محرک قبلی، بعد از آنکه محرک جدید ارائه شده است.
6. وراجی: تکرار بی‌معنی کلمات یا عبارات خاص.
7.پژواک کلام: تکرار کلمات یا عبارات یک شخص توسط شخص دیگر.
8.ادغام: ترکیب مفاهیم متفاوت به شکل واحد.
9.خروج از خط: انحراف تدریجی یا ناگهانی در رشته افکار بدون انسداد.
10. شل شدن تداعی‌ها: جریان افکار که در آن، فکر به طریقی کاملا نامربوط از موضوعی به موضوع دیگر منحرف میشود.
11. تداعی صوتی: تداعی کلماتی که صدای یکسان ولی معنای متفاوتی دارند؛ کلمات هیچ ارتباط منطقی با هم ندارند..
12. انسداد: قطع ناگهانی در رشته افکار قبل از آنکه فکری به پایان برسد. بعد از یک وقفه کوتاه، شخص از آنچه مورد بحث بوده، چیزی به خاطر نمی آورد.
13. گلوسولالی: ابراز پیامی مکاشفه‌ای از طریق کلماتی نامفهوم. سخن گفتن زیرزبانی هم گفته میشود. اگر در متن مذهب صورت بگیرد، اختلال تفکر شمرده نمی شود. زبان کلامی خصوصی هم گفته می شود.
ج)))اختلالات خاص در محتوای تفکر که شامل اختلالات زیر است:
1.فقر محتوای کلام: کلامی که به علت ابهام، تکرارهای بی معنی و عبارات نامفهوم اطلاعاتی به شنونده منتقل نمیکند.
2.عقیده بیش بها داده‌شده: باور اشتباهی غیرمعقول ثابت، که ثبات آن کمتر از تفکر هذیانی است.
3. هذیان: عقیده باطلی که بر استنباط نادرست شخص از واقعیت بیرونی متکی است، هماهنگ با هوش و زمینه فرهنگی بیمار نیست و با منطق اصلاح نمیگردد و شامل انواع گوناگونی است..
4.گرایش فکری یا اشتغال فکری: تمرکز فکر روی عقیدهای به‌خصوص، همراه با یک مایه عاطفی قوی، مثل گرایش پارانوئید یا اشتغال ذهنی انتحاری.
5. ایگومانی: اشتغال ذهنی بیمارگونه با خود.
6. مونومانی: اشتغال ذهنی با موضوعی واحد.
7. خودبیمارانگاری: نگرانی مبالغهآمیز در مورد سلامت جسمی که مبنای عضوی ندارد، بلکه بر تعبیر غیرواقعی نشانهها یا غیرطبیعی بودن احساسها متکی است.
8. وسواس فکری: دوام بیمارگونه یک فکر یا احساس غیرقابل مقاومت که با سعی منطقی قابل رفع از هشیاری نیست و با اضطراب همراه است.
9. وسواس عملی: نیاز بیمارگونه برای به انجام رساندن یک تکانه، که اگر مقاومت شود، ایجاد اضطراب میکند. رفتار تکراری در واکنش به یک فکر وسواسی یا انجام آن طبق آدابی خاص که فی‌نفسه هدفی ندارد مگر
