دیوان دائمی داوری
نام انگلیسی:(PCA) Permanent Court of Arbitration
سال تاسیس: 1899
وضعیت حقوقی: سازمان بینالدولی
وضعیت جمهوری اسلامی ایران: عضویت از سال 1900
صلاحیت موضوعی: اختلافات مختلف (دولتی، تجاری، بازرگانی، مرزی، سرزمینی…)
صلاحیت شخصی: دولتها، اشخاص خصوصی و سازمانهای بینالمللی
صلاحیت زمانی: نامحدود
آیین رسیدگی: داوری
ارکان: 1) اعضای دیوان : متشکل از افراد معرفی شده از سوی دولتها عضو (داوران وکمیته ملی )
2) شورای اداری: متشکل از نمایندگان دیپلماتیک مقیم در لاهه
3) دبیرخانه بینالمللی
دیوان دائمی داوری در سال 1899 با تشکیل کنفرانس اول صلح لاهه برای اساس کنوانسیون 1899 حل و فصل اختلافات تاسیس گردید.
در حقیقت این دیوان قدیمی ترین مرجع بینالمللی حل و فصل اختلافات میان دولتهاست.
اگر چه این دیوان ابتدائا با هدف فراهم آوردن آیین هایی برای حل و فصل اختلافات صرفا میان دولتها بوجود آمده بود، لکن از آغاز دهه 1930 رسما به او اجازه داده شد که از تسهیلات این مرجع برای حل و فصل اختلافات میان دولتها و اشخاص خصوصی و سازمانهای بینالمللی نیز استفاده شود.
لذا قادر است که به فیصله برخی اختلافات مرتبط با مسایل تجاری و سرمایهگذاری نیز بپردازد.
این مساله موجب گردیده است که در مقایسه با برخی دیگر از مراجع بینالمللی (همانند دیوان بینالمللی دادگستری) از صلاحیت شخصی گستردهتری برخوردار شود و قادر است که به نیازهای جدید که متفاوت از نیازهای جامعه بینالمللی قرن 19 است، پاسخ دهد.
این مساله زمانی از اهمیت بیشتری برخوردار میشود که به خاطر داشته باشیم از دهه 1950 به بعد شاهد کاهش تصدیگری دولتها و افزایش نقش افراد و اشخاص خصوصی در صحنه های مختلف هستیم.
الف ) پیشینه تاریخی دیوان دائمی داوری:
در سال 1899، 26 کشور در شهر لاهه هلند با هدف بررسی موضوعات مختلف از جمله جنگ، صلح و کنترل تسلیحات در کنفرانس اول صلح لاهه گردهم آمدند.
کنفرانس مذکور بنابه ابتکار تزار روس، نیکلای دوم برگزار گردید و هدف اولیه آن حفظ صلح و خلع سلاح بود.
در نامه ارسالی خویش به دولتها تزار روس همچنین پیشنهاد استفاده از شیوههای مختلف پیشگیری از درگیری مسلحانه همانند مساعی جمیله، میانجیگری و داوری ارادی را داده بود.
البته پیش از این تاریخ نیز دولتها مبادرت به حل و فصل اختلافات خویش از طریق این گونه آیین ها نموده بودند.
نوع فایل: word
سایز:8.87 KB
تعداد صفحه10
دیوان دائمی داوری