لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 24
عفونت‌های قارچی مجاری تنفسی
هموراژ تحت جنبی (ساب پلورال) در تریکوسپورونوزیس منتشره (واسکولیت قارچی سیستمیک)
کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی
انسیدانس کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی در نواحی آندمیک بیماری در ایالات متحده بعلت تغییرات آب و هوائی افزایـــــش یافته است. تظاهرات بالینی کوکسیدیوئیدومایکوزیس به سه گروه عمومی طبقه بندی می‌شود:
عفونت اولیه‌ی ریوی که معمولاً خود محدود شونده است.
عوارض مربوط به گرفتاری ریوی
3- بیماری خارج ریوی.
عفونت‌های اولیه در میزبانان دارای سیستم ایمنی نرمال معمولاً بدون استفاده از داروهای ضد قارچی روند بهبود یابنده‌ای دارند. حضور اریتم ندوزوم در یک بیمار با ایمنی شایسته مبتلا به کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی نشان‌دهنده‌ی پاسخ مطلوب میزبان و پیش‌آگهی خوب است. عفونت اولیه‌ی ریوی بویژه در بیماران دارای اختلالات سیستم ایمنی ممکن است به یکی از چند عارضه‌ی زیر منجر شود: ندول‌های ریوی، حفره‌های با دیواره‌ی نازک، پنومونی پیشرفته، پیوپنوموتوراکس و فیستول‌های برونکوپلورال.
جمعیت‌های خاصی از بیماران که در ایمنی سلولی خود نقص دارند (مانند افراد مبتلا به ایدز و دریافت کنندگان کورتیکوستروئیدها) نسبت به پنومونی پیشرونده، پنومونی کمپلیکه شده و نیز نسبت به انتشار عفونت بسیار حساس‌تر هستند. تظاهرات حاد کوکسیدیوئیدومایکوزیس با نشانه‌ی شوک سپتیک در بیماران با ایمنی شایسته نیز گزارش شده است. انتشار به نواحی خارج از ریه ممکن است بصورت عفونت جلدی و بافت نرم، استئومیلیت، آرتریت و مننژیت دیده شود. نمونه‌ی لاواژ برونکوآلوئلار، بیوپسی از ندول داخل جلدی و نمونه‌های بیوپسی ترانس برونشیال ممکن است به آزمایشگاه میکروب‌شناسی به منظور آزمایش میکروسکپی، مطالعه‌ی سیتولوژیک و کشت ارسال شود. مایع مغزی- نخاعی و بیوپسی از بافت‌های دیگر عفونی شده با کوکسیدیوئیدس ایمیتیس به همان حالت انجام می‌شود. بعلت خطرناک بودن کار با کشت‌های حالت میسلیال کوکسیدیوئیدس ایمیتیس بعوض آن آزمایش مستقیم با خلط، اگسوداها و بافت قویاً توصیه می‌شود. اسفرول‌های بالغ دارای دیواره‌ی ضخیم و معمولاً 20 تا 60 میکرون هستند و به راحتی در آزمایش لام تهیه شده با پتاس یا کالکوفلور سفید شناسائی می‌شوند. اندوسپورها به ابعاد 2 تا 4 میکرون نیز درون اسفرول‌های دست نخورده و یا تازه پاره شده قابل مشاهده هستند. هایفی‌ها ممکن است در لزیون‌های گرانولوماتوز و حفره‌دار مزمن کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی یا در فضای پلورال که محتوای گاز کربنیک پائینی دارند رشد کنند. به لحاظ رعایت نکات ایمنی در آزمایشگاه، آزمایش کشت روی لام (اسلاید کالچر) نباید در ایزوله‌های مشکوک به کوکسیدیوئیدس ایمیتیس انجام شود. اگر اسفرول‌های کوکسیدیوئیدس ایمیتیس با آزمایش لام مرطوب قابل تشخیص نباشند، نمونه‌ها باید در لوله‌های کشت به عوض پلیت کشت داده شوند. کوکسیدیوئیدس ایمیتیس بر روی محیط‌های کشت معمولی به راحتی در دمای 25 تا 30 درجه سانتیگراد در طول یک هفته رشد می‌کند. کلنی حالت پنبه‌ای به رنگ نخودی یا شتری تا زرد رنگ و یا خرمائی می‌باشد که از هایفی‌های شفاف و واجد دیواره‌های عرضی به همراه آرتروکونیدی تشکیل شده است. آرتروکونیدی‌های کوکسیدیوئیدس ایمیتیس بدواً در انشعابات جانبی هایفی رشد می‌کنند و دارای دیواره‌ی ضخیم هستند. سلول‌های آرتروکونیدیا بشکه‌ای شکل و به ابعاد 2 تا 4 در 3 تا 6 میکرون می‌باشند و بصورت متناوب با سلول‌های مجاور خالی با دیواره‌ی نازک قرار می‌گیرند. تبدیل فرم کپک کوکسیدیوئیدس ایمیتیس به فرم بافتی بصورت روتین در آزمایشگاه‌های میکروبیولوژی بالینی انجام نمی‌شود. تشخیص سریع کوکسیدیوئیدومایکوزیس با کمک یک پروب DNA مربوط به RNA ریبوزومال انجام می‌شود. به طریقه‌ی هیستولوژیک کوکسیدیوئیدومایکوزیس بصورت یک پاسخ التهابی متغیر که از یک پاسخ پیوژنیک حاد تا یک واکنش گرانولوماتوز مزمن متفاوت است مشخص می‌شود. این تنوع و اختلاف ممکن است مربوط به یک واکنش التهابی حاد نسبت به اندوسپورها بعد از آزاد شدن از درون اسفرول‌ها (یا بعد از پاره شدن اسفرول‌ها) باشد. در مقابل اسفرول‌های دست نخورده یک پاسخ گرانولوماتوز مشاهده می‌شود. در بیمارانی که سیر عفونت آنها خوب شده اسفرول‌ها در بافت آنها بشکل پراکنده هستند اما در طول بیماری پیشرونده بسیار فراوان هستند. اسفرول‌های مربوط به این قارچ در بافت با کمک رنگ آمیزی‌های هماتوکسیلن- ائوزین، GMS و PAS به آسانی شناسائی می‌شوند. در بیماران با سطح ایمنی شایسته مبتلا به کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی خودبخود محدود شونده درمان ضد قارچی انجام نمی‌شود، بلکه این گروه از بیماران تنها لازم است که تحت نظر قرارگیرند. در سوی دیگر بیماران با هر فرم از سرکوبگری سیستم ایمنی و یا ناتوانی بصورت محتاطانه درمان ضد قارچی را نیاز دارند. پیدایش آزول‌های جدید شامل کتوکونازول، ایتراکونازول و فلوکونازول موجب گردید تا طیف بیشتری از بیماران مبتلا به کوکسیدیوئیدومایکوزیس درمان شوند. از این داروهای جدید می‌توان برای مدت‌های طولانی بدون آنکه سمیت آمفوتریسین ب را داشته باشند استفاده کرد اما متأسفانه عود عفونت بعد از هریک از این درمان‌های داروئی شایع است. در یک سری از این بیماران با تست‌های منفی پوستی کوکسیدیوئیدین و افزایش تیتر فیکساسیون کمپلمان بیشتر یا مساوی با 1:256 مربوط بوده است. به تازگی نشان داده شده که در 40 بیمار مبتلا به کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی فلوکونازول تنها به میزان 55% مؤثر بوده است. آمفوتریسین ب برای درمان کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی پیشرونده در بیماران مبتلا به ایدز و در سایر بیماران دارای اختلالات سیستم ایمنی بکار می‌رود. اطلاعات و تجربیات مربوط به درمان کوکسیدیوئیدومایکوزیس ریوی با استفاده از فرمولاسیون‌های لیپیدی آمفوتریسین ب اندک است.
اسفرول و اندوسپورهای کوکسیدیوئیدس ایمیتیس
اسفرول محتوی اندوسپورهای فراوان
آرتروسپورهای فاز میسلیال در کوکسیدیوئیدس ایمیتیس
بلاستومایکوزیس ریوی
تظاهرات عفونت با بلاستومایسس درماتیتیدیس ناثابت و متغیر است، طوری که به فرم‌های بدون علامت، فرم شبه آنفلوآنزا، خودبخود محدود شونده، پنومونی لوکالیزه در بیماران با ایمنی شایسته، فرم
تحقیق درباره عفونت‌های قارچی مجاری تنفسی
