چکیده
نفت استخراج شده در اکثر حوزه‌های نفتی حاوی مقادیری آب نمک به شکل امولسیون[1] می‌باشد. کلرایدهای سدیم، منیزیم و کلسیم بیشترین سهم از نمکهای موجود را تشکیل میدهند؛ نمکهای حل شده در قطرات آب موجب خوردگی در تجهیزات، ایجاد رسوب در لولههای مبدلهای حرارتی و همچنین غیر‌فعال شدن کاتالیست‌های واحدهای پالایشگاهی نفت می‌گردند. امولسیون شکنی شیمیایی، متداول‌ترین روش برای شکست امولسیون‌های آب نمک در نفت می‌باشد. در این روش افزودن مواد فعال‌کننده سطحی نوع تعلیق شکن، باعث تسریع و افزایش راندمان فرایند شکست امولسیون می‌گردد. تزریق مقادیر و یا غلظت‌های کم از ماده‌ی تعلیق شکن موجب عدم دستیابی به جداسازی مطلوب امولسیون‌های آب نمک در نفت شده و زمانی‌که غلظت و یا مقدار تعلیق شکن خیلی بالا باشد به دلیل کاهش کشش سطحی قطرات آب، مقاومت فیلم تشکیل شده توسط امولسیون شکن افزایش یافته و باعث کاهش راندمان نمکزدایی می‌شود. فاکتورهای مهم در استفاده از مواد تعلیق شکن زمان، دما، اختلاط مناسب و دوز تزریق بوده که تغییرات در هر کدام از این پارامترها موجب تغییر در راندمان عملیات شکست شیمیایی امولسیون می‌گردد.
بررسی تاثیر مواد شیمیایی تعلیق شکن در فراورش نفت نمکی مخزن گچساران 8ص
