لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه15
پیشگـــــــــــــفتار
سفالگری یکی از مهمترین و قدیمی ترین هنرهای دستی بشر بوده که از دیر باز در ایران رونق داشته است. در دوران پیش از تاریخ ظروف سفالین با دست وبدون هیچ وسیله ای ساخته می‌شده بنابراین دارای برشهای بی قاعده وبدنه ضخیم بوده است وشیارهای موجود بر روی بعضی از ظروف این دوره در شوش وتل باکون نشان می‌دهد که ظرف را با دست مرطوب یا با کمک وسیله ای چوبی یا استخوانی مالش داده اند. بعدها چرخ سفال توسط ایرانیان اختراع شدابتدا این چرخ صفحه ای ساده بوده و بتدریج به چرخ بزرگی تبدیل شده که سفالگر با پاهای خود آنرا به حرکت در می‌آورد - تفاوت آن با چرخ انگلیسی در این بود که چرخ کوزه گر انگلیسی به وسیله میله بارمو حرکت می‌کرد - کوزه گر در جهت مخالف حرکت عقربه ساعت با پای خود چرخ را می گرداند و با دست به مواد خام کوزه گری که گل رس یا خاک رس بود شکلهای خاص که متبلور ذوق و سلیقه نقشی از هنر های ایرانی را در خود داشت، می دادو آثار هنری ارزشمندی ایجاد می گرداندسپس برای ماندگار کردن این آثار آنها را در کوره های پخت ویژه حرارت می‌داد و در صورت دلخواه با لعاب ویژه ای می پوشاند .
در این بین بر اساس نوع تزیین سفال می‌توان سفالینه ها را به دو دسته تقسیم کرد:
1- سفال با تزیینات لعابی
2- سفال با تزیینات غیر لعابی
که البته تزیینات غیر لعابی تقریبا" از همان ابتدا که بشر به ساخت سفال پرداخت پدیدار شد وهمچنان ادامه دارد. اما تزیینات لعابی در اواخر دوره قبل از اسلام ایجاد شد ودر دوره بعد از اسلام رواج یافت وبه اوج رسید و باعث از رونق افتادن تزیینات غیر لعابی شد .
تا جایی که اکثر متون مربوط به سفال درزمینه ساخت وتزیینات لعابی سفال است . و همچنین بیشتر کارهای هنری نیز مربوط به همین زمینه می‌باشد .
این ناآشنا بودن تزیینات غیر لعابی مرا بر این داشت تا تحقیق خود را در این زمینه انجام دهم .این در حالی بود که به دلیل فراموش شدگی این هنر اطلاعت بسیار ناچیزی در دست بود .
پرداخت
- روش داغدار کردن و مهر کشیدن : در این روش با مهره ای که جنس آن از سنگ صابون است یا با قطعهای اشتخوان , ظروفی را که تازه درست کرده اند ودر حال خشک شدن است پرداخت می‌کنند .معمولا"ظرف در حالی که روی چرخ می‌گردد, بر اثر تماس با مهره داغدار شده , پس از پخته شدن , اثر مهر روی سفال به جای می‌ماند وحالت براق وصیقلی پیدا می‌کند سفالهای داغدار در سراسر هزاره پنجم ق.م تا دوره اسلامی در تمدنهای مختلف , بویژه در دوران استفاده از سفال خاکستری , متداول بوده است.
- روش پرداخت و پوشش دادن :این روش بر طرف کردن هر گونه حشو وزواید وناهمواری وناهمگونی است که مهارت ودقت سفالگر در این مرحله موجب تولید مطلوب می‌گردد . سابقه این امر از اثر به جا مانده از انگشتان وابزار مورد استفاده بر روی سفال از هزاره پنجم قبل از میلاد که هنوز از چرخ دستی استفاده نشده بود و از روشهای دستی و فیتیله ای یا سبدی اشتفاده می‌شد , دیده می‌شود . از بین بردن تر کها , اصلاح شکل کروی ودایره ای ظرف , نازک , سبک ویکنواخت کردن از اهداف پرداخت نمودن است در دورا ن اسلامی همواره این روش مورد استفاده سفالگران بوده واین مرحله از سفالگری اهمیت زیادی داشته است .
- صیقل دادن: این روش در واقع نوعی لعاب دادن است که با داغدار کردن فرق دارد .در دشت خوزستان وفلات مرکزی , سیلک, چشمه علی, اسماعیل آباد و قره تپه نمونه های از سفال قرمز منقوش یافت شده که به نحوی با لعاب گلی صیقلی شده وسپس منقوش گردیده است . زیباترین شکل این لعاب صیقلی در حفریات خوزستان, در قدیمی ترین لایه های چغا میش که به نام سوزیانایعتیق نامیده می‌شود , دیده شده است و تاریخ آن به اواخر هزاره هفتم واوایل هزاره ششم ق.م می‌رسد . در گزارش کاوشگران این نوع سفال صیقل منقوش خوانده شده است . در دوران پس از سفال نخودی وقرمز منقوش , یعنی دوره سفال خاکستری , همچنان روش استفاده از لعاب ودوغاب برای صیقل دادن بین سفالگران رایج بوده است که زیبا ترین نمونه آن را در سفالهای خاکستری تپه حصار می‌توان دید که به صورت طرحهای هندسی دیده می‌شود . در نقاط دیگر نظیر مارلیک , خورین, قیطریه, حسنلو, بسطام آذر بایجان و اورارتوئی ساحل دریاچه وان نیز نمونه های این سفال به وفور دیده شده است در دوره های اسلامی استفاده از لعاب بتدریج جایگزین این روش شد .
تزیین
هر گونه فعالیتی که برای آرایش ظروف سفالی انجام می‌گیرد تزیین نامیده می‌شود . برای تزیین روشهای مختلفی وجود دارد.
- تزیینات نقطه چین وگود : در این نوع تزیین , نقاط مورد نظر ظروف سفالی را در حالت نیمه خشک با ابزار نوک تیز به صورت نقطه های فرو رفته تزیین می‌کنند. نمونه این ظروف در کاوشهای شوش, جعفر آباد, چغامیش وفلات مرکزی دیده شده است .
- ترصیع یا نگین نشاندن : ترصیع یعنی نشاندن گوهر یا جواهر روی شئ , این شیوه در دوران باستان قبل از اینکه روی سفال متداول شود روی مجسمه ها- با نشاندن سنگهای رنگین به جای چشم وتزینات گردنبند یا دسته شمشیرها وسلاحها – ودردوره های بعد روی ظروف وسایر وسایل مرسوم بوده است . در دورا ن اسلامی بخصوص ظروف ساده بدونه لعاب را با قطعات لعابی یا خمیر شیشه و خرمهره های رنگین مرصع می‌کردند . در دوره ایلخانی عمل مرصع کردن روی سفال رونق بسیار داشته است در عمل ترصیع گاهی اوقات از قبل , محل نشاندن تزیینات را آماده می‌کردند وگاهی به هنگام خیس بودن سفال , قطعات مورد نظر را می‌نشاندند و سپس سفال را به کوره می‌بردند .
- تزیین پوششی یا اسلیپ : در این روش: گل رس را با آب ترکیب کرده , به صورت دوغاب در می‌آورند . پس از خشک شدن ظرف, آن را در ظرف دوغابی فرو برده , یا با پر پرندگان , مثل قلمو , دوغاب را بربدنه ظرف می‌مالند . گاهی برای تغییر رنگ بدنه ظرف از دوغاب رنگی استفاده می‌کنند . شیوه دیگری که با این تکنیک نزد سفالگران کار برد دارد , شیوه اسگرافیا تو یا خراش دادن و تراشیدن است. سفالی که قبلا" با لعاب گل پوشش داده اند با شیئ نوک تیز خراش می‌دهند و سپس به کوره می‌برند .دراین نوع سفالهای لعابدار محل خراش داده رابارنگ قلم گیری نموده و سپس لعاب یک رنگ شفاف می‌دهند تا نقش خراشیده شده زیر لعاب خود را نشان دهد .
- تزیینات صیقل کاری : درتزیینات صیقل کاری به نحوی سطح ظروف را با ایجاد نقش داغدار می‌کنند, طوری که نقوش زیگزاگ یا شطرنجی بسیار زیبای روی زمینه مات وزبر ظروف برق می‌زند . اوج این نوع تزیین روی سفال خاکستری بویژه در هزاره اول قبل از میلاد است که نمونه های بسیارزیبای آن را روی سفالهای سیاه حسنلو وخاکستری خوروین می‌توان دید.
تحقیق در مورد سفالگری
