طرح توجیهی عایقکاری رطوبتی

اختصاصی از سورنا فایل طرح توجیهی عایقکاری رطوبتی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب* 

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه:35

 فهرست مطالب

مقدمه

معایب  عایق قیر و گونی:

مزایای عایقهای رطوبتی پیش ساخته:

نگهداری

تاریخچه و بازار تولید در گذشته

فصل اول

کلیات و شناخت طرح

سوابق علمی و تجربی مدیران

مجوز ها‌ی قانونی

مراحل و روش تولید

مشخصات اولیه مواد مصرفی

برنامه‌ی تولیدات

بررسی های فنی طرح

یکی از مشکلات اساسی که در اکثر سازه ها به چشم می خورد مشکل نم و رطوبت می باشد که در بعضی مواقع خسارات جبران ناپذیری را به سازه ها و ساختمان وارد می نماید و یکی از راهکارهای مقابله با آن عایقکاری رطوبتی می باشد.

در ایران با توجه به اقلیم و آب و هوا و نیز وجود منابع عظیم نفتی، متداولترین عایق رطوبتی قیر و گونی می باشد که با پیشرفت تکنولوژی این روش جای خود را به عایقهای پیش ساخته داده است.

عایق رطوبتی پیش ساخته محصولی است مرکب از تیشو (فلت الیاف شیشه مسلح) و پلی استر و قیری که با پلیمرهای مخصوص اصلاح شده است. عایق عبارتست از ساختاری مرکب از دو لایه تیشو و پلی استر که توسط قیر اصلاح شده با پلیمرهای S.B.S و A.P.P‌ اشباع و آغشته شده اند، این محصول بدلیل خاصیت الاستیکی و مقاومت در برابر نور و آب بعنوان پوشش دهنده سطوح خارجی ساختمانها یا عایق کاری سرویس های بهداشتی، تونل ها، استخرها و حوضچه های ذخیره آب کاربرد دارد.

معایب  عایق قیر و گونی:

1-    پوسیدگی این عایق به مرور زمان

2-    پارگی بر اثر نشتهای احتمالی ساختمان

3-  عمر مفید عایق به طور متوسط کمتر از 10 سال بوده و ترمیم متناوب آن با مشکلات اجرایی زیاد و هزینه های قابل توجه همراه است

4-    آلودگی محیط زیست را به دنبال دارد

مزایای عایقهای رطوبتی پیش ساخته:

1-    سبک بودن به مقدار حدود 4 کیلوگرم بر متر مربع

2-    مقاوم در گرمای 120+ درجه و سرمای تا 5 - درجه

3-    دچار پوسیدگی و شکنندگی نمی شوند

4-    دارای قابلیت انعطاف کامل می باشند

5-    بعلت دارا بودن لایه پلی استر در مقابل فشارهای احتمالی از انبساط و انقباض ساختمان مقاوم می باشد

      6- عایق با روکش آلومینیوم حدود 85% از نور و حرارت را منعکس می کند

نگهداری

 رولهای عایق باید در هوای خشک و در انبار سقف با حداقل دمای +5 درجه و حداکثر 35 درجه سانتیگراد نگهداری شوند مدت نگهداری عایق رطوبتی از تاریخ تولید تا نصب نباید بیشتر از شش ماه باشد. تولید کننده می‏تواند بر حسب نوع محصول زمان ذخیره‏سازی را به نحوی که کمتر از سه ماه و بیشتر از 12 ماه نباید به طور اختصاصی روی اتیکت خود اعلام نماید .

 رولها باید روی یکی از قاعده‏های خود نگهداری شود و هیچگاه دو رول روی هم قرار نگیرد و طوری کنار هم قرار دهید که جریان هوا بتواند از بین آنها عبور کند و برای آزمایشگر امکان نمونه برداری از هر بخش انبار وجود داشته باشد.

تاریخچه و بازار تولید در گذشته

سالها پیش متفکری که جلوتر از زمان خود می اندیشید صنعت عایق را در سالهای 1350 وارد ایران کرد در آن دوران بازار گسترده ای برای عایقهای رطوبتی و حرارتی وجود نداشت با این حال شرکت پشم شیشه ایران را برای تولید محصولات مذکور تجهیز نمود و بتدریج برای بازار آن زمان  تولید نیاز کرد به نحوی که در رقابت بین ایزو گام (عایق رطوبتی) و آسفالت جایگاه عایق رطوبتی( ایزوگام) را هر روز باز تر نمود به نحوی که همگان بر این باور شدند که ایزوگام نام اصلی کالاست  و نه نام تجاری آن ، و هنوز هم بسیاری از مصرف کنندگان ، عایق رطوبتی را فقط با نام ایزو گام می شناسند

سالهای بعد از1357 بانی این صنعت در فشار از هم پاشیدگی افکار عمومی نسبت به آموزه های قبلیشان قرار گرفت تا اینکه کاسه صبر او لبریز شد و کارخانه را به کارکنان آن زمان وا گذار و ترک دیار کرد و در این  ایام هیچ تحولی در تولیدات کارخانه بوجود نیامد کما اینکه آنچه را هم که داشتند به تدریج از دست دادند با پیدایش بازار جدید برای عایق که همزمان با رشد صنعت ساختمان بود کارخانجات دیگری نیز به تولیدکنندگان ایزوگام اضافه شدند ولی چون میدانستند مصرف کنندگان بدنبال ایزوگام هستند نام کارخانه خود را با واژه های "گام" و یا  "ایزوگام" مزین کردند و  بالاخره حجم بازار عایق در سالهای 1374 و 1375 به اوج خود رسید بازار سیاه عایق بدلیل برتری  نیاز نسبت به حجم تولید بوجود آمد

. در دوران بازار سیاه عایق رطوبتی  به منظور جلوگیری از تضییع حقوق مصرف کنندگان ،  موسسه ملـــی استانداردها در جهت اجــــباری کردن تولیــــد عایق رطوبتی  استاندارد گام برداشت و در صدور پروانه های استاندارد برای کالاهای غیر استاندارد ضربه دیگری به پیکره بیجان این صنعت وارد نمود. تا اینکه موج دوم اجرای استاندارد فراگیر شد و از بین 70 کارخانه که توانسته بودند پروانه استاندارد بگیرند فقط حدود 30 کارخانه باقی ماندند و بیشتر آنها  هم کارخانجاتی بودند که به سمت پایین ترین نوع استاندارد یعنی استاندارد نوع   oپناه برده اند.