لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:71
تاریخچه هومیوپاتی
اگر چه سابقه استفاده از اصل تشابه در درمان بیماریها قدمتی چند هزار ساله دارد اما کشف آن به صورت یک اصل علمی و بر اساس تجارب دقیق بالینی در اوایل قرن نوزدهم واقع شد .
در این زمان پزشکی آلمانی به نام دکتر ساموئل هانمان زندگی می کرد . دکتر هانمان از نظر شخصیتی مردی بسیار دقیق . منظم. و منطقی و معتقد به اصول اثبات شده علمی بود. در عصر او پزشکی کلاسیک هنوز فاصله بسیار با وضعیت فعلی داشت و داروها بدون آنکه شناخت کاملی از آنها بدست آمده باشد و بصورت دز های بالا استفاده می شد به گونه ای که در درصد بسیار ی از موارد خود منجر به آسیب و حتی فوت بیمار می شد روشهایی چون خون گیریهای فراوان و تنقیه کاربرد بسیار داشت .
درچنین ایامی دکتر هانمان به شدت از پزشکی کلاسیک زمانش ناامید شد . ذهن دقیق و علمی او نمیتوانست این وضعیت را تحمل کند به گونه ای که بعد از مدتی طبابت را به کناری نهاد و به ترجمه کتب خارجی پرداخت.
در یکی از کتبی که وی ترجمه می کرد به مطلبی در مورد داروی مالاریا به نام گنه گنه(کینین) برخورد کردکه جدیدا کشف شده بود و اثر درمانی خوبی بر روی مالاریا داشت. در آن کتاب علت اثر درمانی این دارو تلخ بودن این دارو ذکر شده بود! که برای هانمان به هیچ وجه دلیل قابل قبولی نبود. او خود دست به یک سری آزمایشات بر روی این دارو زد.
در این تحقیقات متوجه شد که با مصرف این دارو دچار تبی مشابه مالاریا می شود این آزمایش را چندین بار بر روی خود وبعَضی از دوستانش تکرار کرد و هر بار به همان نتیجه رسید.
این فرضیه در ذهنش شکل گرفت که علت شفا بخشی کینین این است که می تواند خود در یک بدن سالم ایجاد بیماری مشابه مالاریا کند سپس وی این آزمایش را با مواد دیگر انجام داد و به همان نتیجه دست یافت برای مثال مصرف آرسنیک می توانست اسهالی آبکی و شدید ایجاد کند و در عین حال قادر به درمان یک اسهال مشابه همچون وبا بود
این مشاهدات او را به اولین کشف بزرگش یعَنی اصل تشابه رساند (هر عاملی که بتواند در بدن سالم ایجاد بیماری کند می تواند بیماری با علائم مشابه را درمان نماید)
اولین اشکالی که هانمان به آن برخورد کرد سمی بودن اکثر موادی بود که او با آنها به نتیجه رسیده بود در حقیقت او از خاصیت سمی آنها استفاده کرده بود ولی این مسئله می توانست خود باعث عواقب بعدی باشد در اینجا او تصمیم به رقیق کردن داروها نمود تا ببیند آیا می تواند با کاهش رقت داروها باز هم از اثر درمانی آنها برخوردار شود یا نه؟ او برای این کار بعد از هر بار رقیق کردن به دفعات منظم شیشه محلول را به شدت تکان می داد(۱۰ بار در هر بار رقیق کردن)در اینجا بود که او به دومین کشف خود نائل شد. او متوجه شد که با هر بار رقیق سازی(یک به ده) و تکان دادن نه تنها اثر سمی دارو کاهش می یابد بلکه اثر درمانگر آن بیشتر می شود!
وی این کار را تا رقتهای بسیار زیاد ( ۱۰ به توان ۳۰) انجام داد و هر بار اثر درمانی بهتر و آثر سمی کاهش و در نهایت از بین رفت .
مقاله قدرت سحرآمیز درمانی هومیوپاتی